Read this post in English.
Een van de dingen die ik erg moeilijk vind aan chronisch ziek zijn, is het eeuwige schuldgevoel. Want juist omdat er zoveel kleine dingen zijn die je kunt doen die in meer of mindere mate invloed hebben op je gezondheid, heb ik ook altijd het idee dat ik meer had kunnen doen.
Dat ik me in had kunnen houden met krabben; dat ik dan helemaal geen uitslag zou hebben. Dat ik een vicieuze cirkel in stand houd die er anders niet zou zijn. Stiekem denk ik gewoon dat het mijn eigen schuld is dat ik last heb van mijn eczeem.
En onbewust wordt dit idee ook bevestigd door mijn omgeving. Hoewel goedbedoeld, BLIJVEN mensen maar met het onoriginele advies aankomen dat ik niet moet krabben. Natuurlijk moet ik niet krabben. Natuurlijk moet ik me inhouden. Alsof ik dat zelf niet weet… Helaas geeft dit onbewust ook het signaal dat het mijn invloed is die mij in deze nare situatie heeft gewerkt. En inmiddels is deze gedachte er diep ingesleten.
Maar dat is niet waar. Het is niet zo dat ik de stichter ben van de narigheid. Want ja, het stukkrabben van een kwetsbare huid heeft een enorm slechte invloed. Ja, het maakt de jeuk erger. Maar dat is het dan ook… het maakt de jeuk ERGER.
Nu ik door de MTX eindelijk meer grip heb op mijn ziektebeeld, is het me een aantal keer gelukt om echt compleet uitslagvrij te worden. In combinatie met hormoonzalf is mijn huid dusdanig rustig dat ik het krabben lang genoeg kan inhouden. Geweldig!
Maar toch, onvermijdelijk beland ik daarna weer op een hormoonzalf-vrije dag en heb ik weer een kleine terugval. Het verschil is alleen dat ik nu ongehavend deze dagen zonder bescherming instap. En dat zorgt ervoor dat ik eens echt kan ervaren wat het effect is van de ziekte, zonder het bijkomstige effect van een kapotte huid.
En wat blijkt… ik heb jeuk. Mijn huid jeukt. Uit zichzelf… de hele tijd… spontaan… zonder aanleiding. Zelfs als mijn huid in perfecte staat is, zit ik met die klotejeuk.
En die realisatie is… ongelooflijk validerend! Want het haalt er zo veel druk vanaf. Dat het oké is om het eeuwige onderhoud even zat te zijn, dat het oké is om gewoon even te balen van de ziekte. Dat het niet door mij komt, maar gewoon een kutte situatie is waar ik nou eenmaal in zit.
Want soms… soms is het gewoon heel erg fijn om ergens niets aan te kunnen doen.
Een aangepaste versie van deze post is ook gepubliceerd in Gaaf!, verenigingstijdschrift van de VMCE.
One thought on “Mijn eigen schuld”