Pfff… hoewel het zo mooi zou zijn geweest voor het plot van mijn verhaal als mijn methotrexaat (MTX) pillen inderdaad de magische oplossing waren die ik omschreef, is de werkelijkheid toch een stuk meer messy dan dat. Zucht. Bij dezen dus een update van de update.
Herfst kwam en ging, en uiteindelijk is het echt winter geworden. In ieder geval een paar weken. Mijn huid heeft er flink onder te lijden gehad en de al verhoogde dosis van 17.5 mg MTX is zelfs niet genoeg gebleken. Hoewel het grootste deel van mijn lichaam zich prima gedroeg (het ingepakte deel om precies te zijn), kreeg ik het eczeem op mijn handen en nek weer echt niet onder controle.
Ik pakte de teerzalf er maar weer bij.
Ik smeerde hormoonzalf twee weken door.
Ik begon weer met het dragen van zalfhandschoentjes.
Ik ververste de basiszalf elk uur.
No luck.
Toch maar een nieuwe zalf erbij dan: Protopic, voor op de niet-hormoonzalfdagen. Holy Fuck! Dat spul zet je huid in de fik! Het voelde als zo’n heftige allergische reactie met bijbehorende jeuk, dat ik het uiteindelijk toch niet kon volhouden en er weer mee gestopt ben.
Flink gefrustreerd en met lage verwachtingen ging ik terug naar de dermatoloog. Ik zag de bui al hangen: dat wordt injecties. De vorige keer dat we de dosis van de MTX omhoog gooiden, vertelde ze me namelijk dat dit echt de maximale dosis is die je nog mag innemen met pillen. Gelukkig bleek dat iets genuanceerder en hebben we toch besloten om 20 mg te proberen. Ze voorspelde wel dat de bijwerkingen meer zouden toenemen dan het positieve effect van het medicijn, maar ze hoopte toch dat dit kleine duwtje in de goede richting net genoeg zou zijn om het eczeem te temmen.
Toch is dit nu al weer een paar maanden geleden en veel verbetering heb ik eerlijk gezegd nog niet gemerkt. Mijn handen en nek zijn nog vaak pijnlijk en de pessimist in mij vindt zelfs dat het bijna net zo erg is als voor ik begon met de medicatie. Bovendien heb ik er een geweldige nieuwe bijwerking bij: acute misselijkheid die een paar uur duurt. Super fun.
Maar wat ik eigenlijk nog veel lastiger vind dat de staat van mijn huid in dit gure weer, is de angst dat we de dosis maar moeten blijven verhogen. Steeds blijkt het toch net niet goed genoeg te zijn, maar waar eindigt het dan? Het zijn toch best serieuze medicijnen met vrij riskante bijwerkingen. Als mijn huid niet eens zoveel beter was dan voor ik ermee begon, waarom neem ik het risico van blijvende schade dan? Niet echt gedachtes waar ik heel blij van word 🙁
Gelukkig kwam er perspectief uit een onverwachte hoek. Zoals jullie misschien weten ben ik actief bij de vereniging voor mensen met constitutioneel eczeem (VMCE) en die groep mensen zit vol met lieve ervaringsdeskundigen. Bij een telefoongesprek over iets heel anders, vertelde mijn verenigingsgenoot dat diens huid heel erg kan reageren op heftige temperatuurverschillen. In de weken dat het zo hard vroor was die daardoor zelfs echt aan huis gekluisterd.
Het is natuurlijk erg rot om te horen dat iemand het erg zwaar heeft en dat je weinig kunt doen om die persoon te helpen. Maar het kan wel heel nuttig zijn om de tips en adviezen van iemand die in hetzelfde schuitje zit te horen. Na dat gesprek ben ik er op gaan letten en bij mij leek het inderdaad echt slechter te gaan als de temperaturen onder nul kwamen. Ik ben daarom nog bewuster gaan inpakken als ik naar buiten ging en hoewel mijn huid natuurlijk niet ineens spontaan genezen was, gaf het me wel een hernieuwd gevoel van controle.
Maar nog belangrijker, het bevestigde in ieder geval de hoop dat zodra de temperaturen weer iets zachter zouden worden, mijn lichaam vanzelf weer wat zou gaan herstellen. En hoop is sterk en heeft me er ook deze keer weer doorheen getrokken.
Na dit warme weekend merk ik onmiddellijk verbetering.
Ik kan weer even ontspannen.
Ik hoef niet elk uur te smeren.
Ik heb mijn zalfhandschoentjes al weer twee dagen laten liggen.
En ik duim dat ik in ieder geval langzaam de teerzalf kan gaan afbouwen.
Zo zie je maar weer. Bij het managen van een chronische ziekte is hopen op een simpele oplossing toch echt wishful thinking.
Een aangepaste versie van deze post is ook gepubliceerd in Gaaf!, verenigingstijdschrift van de VMCE.
One thought on “Wishful thinking”