Onlangs werden wij, mijn echtgenoot en ik, weer bij de tandarts verwacht voor de halfjaarlijkse controle. Dit ging met de nodige Instructies gepaard over onze gezondheid, waaronder ook al of niet verkouden en of er veel geniest werd. Op de laatste vraag moest ik wel JA zeggen: Iedere avond, zodra ik in bed kruip en mijn beddenboel over me heen trek, is het raak. Vijf keer niesen, en dan is het goed en mag ik genieten van mijn welverdiende rust.
Lang geleden in de vijftiger jaren, ik was 18 jaar, was ik leerling-verpleegster in een klein ziekenhuis in Amsterdam. Eerst een jaar intern wonen. Daarna mocht je extern, was super! Piepklein kamertje, maar wel op je zelf!
Ik woonde zo’n 20 minuten fietsen vanaf het ziekenhuis. Dus al vroeg op pad, weer of geen weer, snel omkleden, om op tijd op de afdeling te zijn, want om zeven uur begon de werkdag. Aangekomen op de afdeling werd om vijf minuten voor zeven het verslag over voorgaande nacht voorgelezen door de hoofdzuster. De aanwezige verpleegsters waren dan muisstil, behalve ik. Als een gek stond ik te niesen, er werd geërgerd naar mij gekeken. Maar ik kon er niets aan doen! De temperatuurwisseling van buiten naar binnen (vaak ineens te warm!), maakte dat ik zo reageerde. En dat was bijna iedere dag het geval.
Dit is de arts-directeur ter ore gekomen. Op een gegeven moment kwam hij naar mij toe en zei: “jij hebt gewoon geen zin in je werk, daarom sta je zo te niesen.” Ik was heel verbaasd. Je kunt niet zomaar niesen zonder prikkels en dat dan uitgesproken door een arts. Vreemd, om niet te zeggen: dom. Ik was in die tijd nogal verlegen en had geen weerwoord. En tja, de verhoudingen lagen toen ook anders in dat wereldje dan nu.
Nu nog steeds heb ik bij plotselinge temperatuurwisselingen aanvallen van veel achter elkaar niesen. Maar verder is er goed mee te leven en: WERKEN! Het voorval ben ik echter nooit vergeten.
Chaja Kause
Foto door Abel Planting.
