About me

tumblr_inline_opfax9Ka131tgfwux_1280.jpg

My name is Hanne Kause and I prefer describing myself as an outgoing, wild camping and rock climbing treehugger, who is passionate about singing and dancing and loves playing the five chords she knows on her guitar and ukulele next to a fire. But actually I am a mathematician gone biomedical engineering stuck in a PhD.

I am an absolute sucker for Sherlock, Dr Who, David Mitchell, Harry Potter, Bastille and other British Products (including some of my dearest friends ;)). And when left alone with headphones and my music collection I’ll probably listen to Royksopp, Olafur Arnalds, Massive Attack, Kyteman Orchestra or one of Tim Minchins rare but fun rants.

Of course this all sounds great. You’d almost think I am a perfect person. Don’t worry, there are downsides! Apart from the fact that my emotions can go everywhere in quick outbursts (so much fun but sometimes difficult to be around) I have major allergy issues (not so much fun and sometimes not even really manageable). Luckily most of these stresses can be stroked away by a loving hand.

No, seriously, caressing my skin actually really quickly improves my eczema and will decimate the effect of allergies on my body. No wonder I am most happy in any form of cuddle puddle!

 


Picture by Abel Planting.

A blog

Well, this is embarrassing. Apparently I decided to start writing a blog. It is intended mainly for personal development. I just want a place to order my thoughts. A place to go to if I have forgotten to breathe and am extremely stressed. Or a place to dump my frustrations when the sadness of politics and nature have taken the better of me.

And who knows… maybe this will die a sad and quick death, maybe I will be writing here for years but nobody ever reads it. And maybe… well, we’ll see.

In any case, I challenge myself to make it a place where I will not paint the sky (much) more blue than it is. You’ll find the beauty, the pain and the reality.

The copyright of images used on this site are owned by the original publisher, which, where possible, is shown per image.

 

Een wonderlijke ochtend

Deze brief schreef ik aan mijn oma tijdens de vijf maanden waarin ik in Parijs woonde om te studeren.

Nietsvermoedend loop ik naar buiten. Even kletsend met een studiegenoot, die me net aanbood om samen naar het huiswerk te kijken, loop ik de kou in. Tenminste dat is wat ik denk. Maar nadat Nat al lang de hoek om is valt me op dat mijn handen het niet koud hebben. Ik ga even stil staan en de feiten slaan me in mijn gezicht alsof ik wakker wordt gemaakt uit een winterslaap. Totaal onverwacht maar precies op tijd is hij daar: de eerste lentedag!

Ik had net een college gehad van een vak dat ik vorige week leuk vond maar waar ik deze week geen zak van begreep. De moed was me een beetje in de schoenen gezakt. Temeer daar ik al een lange tijd slecht slaap. Eerst wijdde ik mijn moeheid aan een paar feestjes en wennen aan een nieuwe stad. Maar nu ik nog steeds nachten wakker lig en gister tijdens een college door Dion naar huis ben getrapt en van 11:00-17:00 geslapen heb, maak ik me iets meer zorgen. Ik denk niet dat er iets aan de hand is, maar moet wel oppassen dat ik me geen vreemd dag en nachtritme aanwen.

Maar al mijn zorgen smelten als sneeuw voor de zon, het is onmiskenbaar. Het waterige zonnetje schijnt parmantig daglicht de wereld in, de vogels zingen uit volle borst en de vriezerige kou is verdwenen waardoor ik met gemak alleen met een colbertje buiten loop. De barman van de plaatselijke bar heeft een vrachtwagen vol met drank voor zijn deur en is met een paar sterke mannen in trui aan het inladen. De Parijse bevolking heeft nog niet door welke dag het is vandaag en loopt even sjagerijnig naar de metro maar een zwerver speelt aanzienlijk vrolijker op zijn accordeon.

Ik kan het bijna niet geloven maar het is echt zo. Voor de sceptische mensen onder jullie, natuurlijk zou dit tafereel zich net zo goed kunnen afspelen midden in de winter en is de eerste de beste zonnestraal geen reden om de lente te gaan verwelkomen. Natuurlijk is het moeilijk te begrijpen als er tegelijkertijd in Nederland hele lagen sneeuw op de weg liggen. Toch is het hier lente! Door de lagen smog en vieze uitlaatgassen die deze stad omhelzen ruik ik namelijk onmiskenbaar die frisse fijne geur van de lente. Jullie kennen het wel. En zelfs toen ik mijn bevindingen van de dag even met Lorijn besprak vertelde zij mij ook dat het lente geworden is vandaag!

Eigenlijk was ik mij niet zo bewust van mijn behoefte aan lente. Maar nu ik dit allemaal voel wordt ik gevuld met een vreemd gevoel van blijdschap. Ik vind het ineens niet meer erg dat ik mijn vak niet begrijp en loop met hernieuwde energie de supermarkt in. Tijdens het winkelen overvalt de angst me ineens dat het allemaal niet waar zou kunnen zijn. Ook het half uurtje in de metro voelt eigenaardig, wat nou als ik straks buiten kom en het toch weer winter is? Maar mijn zorgen waren voor niets, het is nog steeds heerlijk buiten!

Voor het eerst sinds ik hier ben kijk ik echt om mij heen. Ik zie de kleine balkonnetjes versierd met metalen krullen, ik zie de vogels vrolijk aan het kwetteren en ik zie de mooie metalen daken van Parijs. Het smsje dat ik vanmorgen van Han heb gekregen is ineens een stuk leuker. Wandelen door de stad is ineens geen noodzaak maar een doel op zich. En mijn neiging om me in mijn kamer op te sluiten met een goede film is ineens verdwenen. Ik woon in Parijs!

Het is al weer een tijdje geleden dat ik een teken van leven heb gestuurd naar Nederland maar eigenlijk was er ook niet zo veel te vertellen. Ik heb inmiddels wel toegegeven aan de gewoonte van thuis en een slaapzak en normaal kussen gekocht. Niet dat dat hielp om beter te slapen, maar goed. Verder ben ik wat nieuwe mensen tegengekomen en heb besloten dat ik conversatielessen ga volgen op de campus. Ook ben ik inmiddels gezwicht voor de Franse gewoonte om ‘s middags warm te eten. Ik heb nog steeds de Tour Eiffel niet bezocht en ben ook nog niet in Montmartre geweest. Wel heb ik de prachtige collectie beelden en schilderijen in Petit Palace bekeken en heb ik een leuke film met Dion uitgeprobeerd in de bios. Ik heb met Laura gegeten in een restaurantje die perongeluk ook een dag hier was. Ik heb geleerd dat je beter uit kunt gaan met een jongen erbij. Ik heb me keer op keer geërgerd aan de irritante Franse bureaucratie-cultuur. En niet heel onbelangrijk: nog een week en dan is Han hier!

Heel veel liefs uit Parijs,

‘Anne