Bewust Onbeschonken Blogger: wijn

Leeftijd: 31
Mankementen: astma, eczeem, allergieën, stresskip
Voedselallergieën en beperkingen: ei, noten, pinda’s en alcohol

Op het gebied van gezondheid ben ik één van de gelukkigen die is opgezadeld met de gouden driehoek astma, eczeem en (voedsel)allergieën. Allemaal prima mee te leven uiteindelijk, maar bij tijd en wijle heeft mijn lichaam hierdoor behoorlijk veel aandacht nodig.

Door een plotselinge verslechtering van mijn huid, bijvoorbeeld, ben ik nu al een paar jaar op zoek naar een nieuwe balans tussen gezondheid en prettig leven. Verschillende zalven en zelfs een speciaal dieet zijn de revue gepasseerd en uiteindelijk ben ik begonnen met methotrexaat. Dit is een immuun-onderdrukkend medicijn wat een nogal grote aanslag pleegt op je nieren en lever. Oftewel: geen alcohol meer voor mij. In deze serie neem ik je mee op mijn soms frustrerende reis als onvrijwillige geheelonthouder.

Alcoholvrije wijn als concept is succesvol aan mijn aandacht ontglipt, tot ik actief op zoek ging naar frisdrankalternatieven. Ik had dus ook echt geen idee wat ik kon verwachten toen ik, op goed vertrouwen, de fles mee naar huis nam die me werd aangeraden in de slijterij. Maar hé, wijn is bij uitstek het product waar mensen Grote Meningen over hebben, “dus”, dacht ik zo, “er zullen vast genoeg geheelonthouders zijn die hun best hebben gedaan om iets uitmuntends te produceren, toch?” Toch..?

Toch niet. Of áls dat zo is, dan heb ik helaas het juiste merk nog niet gevonden. Ik probeerde onder andere Torres Natureo Red (Gall en Gall) en Free Feather (Albert Heijn). Hoewel de witte wijn van Free Feather mijn kaasfondue en risotto absoluut weer eetbaar maakt, zijn zowel de rode als witte wijnen als drankje niet echt bijzonder. Niet dat het vies is, maar het heeft gewoon niet de kick van wijn. Daardoor draagt het voor mij niet echt iets bij ten opzichte van druivensap of frisdrank.

De uitzondering hierop vind ik de alcoholvrije bubbels. Verassend vergelijkbaar met een (simpele) prosecco en feestelijk genoeg om een speciaal gevoel aan de avond te geven. Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik altijd al een fan ben geweest van zoete witte wijn met bubbels (champagne of niet), dus hou dat in gedachten. Als je al niet van champagne houdt, dan vind je dit waarschijnlijk ook niets.

Over de bubbeldranken Viverty (Albert Heijn) en Rotkäppchen (Vinotheek) ben ik allebei erg enthousiast, hoewel ik Viverty wel net iets lekkerder vind, maar dat zou ook kunnen komen door gewenning. De bubbels van Barrels en Drums (o.a. Gall en Gall) was me door een collega erg aangeraden, maar viel juist tegen. Deze heeft een overheersende smaak van -volgens mij- vlierbloesem, wat ik niet echt lekker vind.

Oh, en Amé is gewoon dure Dubbel Fris.


Een aangepaste versie van deze post is ook gepubliceerd in Allergie & Voeding, verenigingstijdschrift van de Stichting Voedselallergie. Foto door Abel Planting.

Bewust Onbeschonken Blogger: ginger beer

Leeftijd: 31
Mankementen: astma, eczeem, allergieën, stresskip
Voedselallergieën en beperkingen: ei, noten, pinda’s en alcohol

Op het gebied van gezondheid ben ik één van de gelukkigen die is opgezadeld met de gouden driehoek: astma, eczeem en (voedsel)allergieën. Allemaal prima mee te leven uiteindelijk, maar bij tijd en wijle heeft mijn lichaam hierdoor behoorlijk veel aandacht nodig.

Door een plotselinge verslechtering van mijn huid, bijvoorbeeld, ben ik nu al een paar jaar op zoek naar een nieuwe balans tussen gezondheid en prettig leven. Verschillende zalven en zelfs een speciaal dieet zijn de revue gepasseerd en uiteindelijk ben ik begonnen met methotrexaat. Dit is een immuun-onderdrukkend medicijn wat een nogal grote aanslag pleegt op je nieren en lever. Oftewel: geen alcohol meer voor mij. In deze serie neem ik je mee op mijn soms frustrerende reis als onvrijwillige geheelonthouder.

Uiteraard is er een gedegen betoog op te stellen over waarom (sommige) ginger beers en ginger ales ook gewoon frisdranken zijn, maar toch wil ik deze kruidige drankjes aandragen als geweldig alcoholvrij/alcoholarm alternatief. Onder de aanname dat je van gember houdt, natuurlijk.

Bij mij zit de liefde voor gember diepgeworteld. Het is zo’n soort smaak die niet bijzonder zoet of hartig is en mijn oma leeft met dit motto. Als kind al schreef ik odes aan haar kip met gember, at ik met veel dankbaarheid gekonfijte gember als fruit en bleef ik maar zeuren of ze de peren met kugel eindelijk een keer zonder amandelen wilde maken. Voedselallergieën, je zult ze maar hebben 😉

Meer recentelijk ben ik erachter gekomen dat het niet normaal is om de stukken gember uit je thee op te eten. Wist ik veel. In ieder geval is het dus geen grote verrassing dat ik naar de gember greep toen ik geen alcohol meer mocht drinken; en ik er al snel achter kwam dat vooral de ginger beer helemaal de shit is.

Van oorsprong is het grote verschil tussen deze dranken dat ginger beer gebrouwen wordt, terwijl ginger ale simpelweg koolzuurhoudend water is met een gembersmaak. Door dit verschil in bereiding hebben ginger beers daarom een wat sterkere, pittige smaak, wat minder koolzuur en kunnen ze tot 0.5% alcohol bevatten. Inmiddels komt het vaker voor dat kleine brouwerijen ook hun ginger ale laten fermenteren en produceren sommige grote frisdrankmaatschappijen hun ginger beer juist op de luie manier door een wat sterkere gembersmaak te gebruiken. Ikzelf heb geen sterke voorkeur voor het bereidingsproces, als het maar Sterk Spul is. Overigens is het wel belangrijk om het suikerpercentage in de gaten te houden, het blijft immers frisdrank.

Mijn favorieten zijn de ginger beers van Belvoir, Bundaberg en Fentimans. De Thomas Henry Ginger Ale is mij natuurlijk te mak, maar hun ginger beer -die ze vanwege het Reinheitsgebot in Duitsland hebben omgedoopt tot Spicy Ginger-is best lekker. Als je van bloemige smaken houdt, dan raad ik de Hot Ginger Beer aan van Luscombe. Zowel de ale als de beer van Fever Tree, daarentegen, vond ik niet bijzonder boeiend, maar ik heb goede dingen gehoord over de smokey variant. Op mijn verlanglijstje staan ook nog de bijzondere creaties van Wostok, zoals de gember/dragon smaak of de peer/rozemarijn.

Oh.. en voor de duidelijkheid, kom alsjeblieft niet aanzetten met Royal Club.


In het volgende deel van deze serie probeer ik mijn teleurstelling over alcoholvrije wijn te verdoezelen met bubbels!

Een aangepaste versie van deze post is ook gepubliceerd in Allergie & Voeding, verenigingstijdschrift van de Stichting Voedselallergie. Foto door Abel Planting.

Bewust Onbeschonken Blogger: bier

Leeftijd: 31
Mankementen: astma, eczeem, allergieën, stresskip
Voedselallergieën en beperkingen: ei, noten, pinda’s en alcohol

Op het gebied van gezondheid ben ik één van de gelukkigen die is opgezadeld met de gouden driehoek: astma, eczeem en (voedsel)allergieën. Allemaal prima mee te leven uiteindelijk, maar bij tijd en wijle heeft mijn lichaam hierdoor behoorlijk veel aandacht nodig.

Door een plotselinge verslechtering van mijn huid, bijvoorbeeld, ben ik nu al een paar jaar op zoek naar een nieuwe balans tussen gezondheid en prettig leven. Verschillende zalven en zelfs een speciaal dieet zijn de revue gepasseerd en uiteindelijk ben ik begonnen met methotrexaat. Dit is een immuun-onderdrukkend medicijn wat een nogal grote aanslag pleegt op je nieren en lever. Oftewel: geen alcohol meer voor mij. In deze serie neem ik je mee op mijn soms frustrerende reis als onvrijwillige geheelonthouder.

Als je me vraagt wat er in me op komt bij het woord alcoholvrij, dan zegt mijn hoofd maltbier. En daar komt dan ook meteen een soort ongeïnteresseerd ‘meh’-gevoel bij bovendrijven; ik heb er geen geweldige herinneringen aan. Ik hield al niet zo van pils, en als je de alcohol dan ook nog weglaat… Mijn eerste tripje naar de alcoholvrije sectie van de supermarkt anderhalf jaar geleden begon dan ook met weinig hoop. Maar wow, wat bleek dat onterecht! Alcoholvrij bier is steeds populairder geworden en dat is te merken aan het aanbod en de kwaliteit.

Om te beginnen is het belangrijk om even wat termen te definiëren. Het ene maltbier is het andere namelijk niet. Ik onderscheid twee categorieën: alcoholvrij en alcoholarmAlcoholvrij bevat simpelweg geen alcohol: 0.0%, punt. Maar… hoewel het een behoorlijke uitdaging is om aangeschoten te worden van alcoholarm bier, kan er dus wel tot 0.5% alcohol in zitten. Gelukkig voor mij is het geen probleem om alcoholarme drankjes te combineren met mijn medicatie, want er is nogal een groot verschil in smaak tussen de twee. Dat kleine beetje alcohol dat nog in alcoholarme drank achterblijft zorgt namelijk voor een veel rijkere biersmaak, in tegenstelling tot de veel zoetere alcoholvrije alternatieven.

Behalve de hoeveelheid alcohol, maakt het soort bier natuurlijk ook nog uit. Want damn, er zijn tegenwoordig veel verschillende soorten malt-speciaal-bieren op de markt! Klassiek pils, een lekker Duits witbiertje, verschillende Indian pale ale’s en sinds kort zelfs een bockbier voor de fijnproever. Er is echt veel te vinden in het alcoholvrije schap.

Mij maak je blij met de Jever Fun (0.5%), de IPA van VandeStreek (0.5%) en de BrewDog van Nanny State (0.5%). Alle drie echt geweldige biertjes. De Riegele Liberis IPA (0.0%) is ook lekker, maar net als de pilsjes die echt alcoholvrij zijn, vind ik deze toch wat zoet. De ‘Bock jij of Bock ik’ (0.5%), de nieuwe creatie van onze eigen Utrechtse brouwerij VandeStreek, is dan weer heel erg lekker.

Maar.. mijn absolute favoriet is een lekkere koude Weihenstephaner (0.5%). Fris, smaakt naar bier, bevat geen suiker… Fucking briljant! Die gezegende Stephan gaat wat mij betreft echt ver voorbij aan zijn concurrenten van Paulaner en Franziskaner, die wat zoeter zijn en minder naar echt bier smaken.

En dan heb je nog de radlers. Oh, radlers, hoe zijn jullie toch zo populair geworden?! Het is mij een raadsel. Echt helemaal niets ten nadele van mensen die van dit zoete vruchtendrankje houden, maar zeker de alcoholvrije variant is gewoon geen bier. Wat helemaal geen probleem zou zijn, als dit niet vaak DE ENIGE ALCOHOLARME BIEROPTIE ZOU ZIJN OP DE MEESTE BORRELS! Erger nog, soms is het zelfs het enige alcoholarme alternatief zonder cafeïne. Je weet wel, die andere stof die ik niet in overmaat mag nuttigen met mijn medicatie! Kom op, mensen!

Oh, well, uiteindelijk heb ik niets te klagen met de ruime keuze aan geweldige bieren die beschikbaar is in de supermarkt [1] en de beperkte keuze op feestjes los ik gewoon op door mijn eigen voorraad mee te nemen. Problem solved!

Overigens, uit interesse nam ik laatst een slokje Jupiler, want ik doe het immers al bijna anderhalf jaar zonder alcohol en ik wilde weer eens echt genieten. Holy damn… wat is alcohol smerig zeg!


In het volgende deel van deze serie kom ik uit de kast met mijn voorkeur voor alles wat met gember te maken heeft!

Alcoholarm bier

[1] Het aanbod verschilt nogal per supermarktketen, maar de meeste van deze beschreven bieren zijn te koop bij de grotere filialen van de Albert Heijn. Tot mijn verdriet zijn er veel, waaronder de geweldige Weihenstephaner, niet te krijgen bij de Coop, Jumbo of Emté.

Een aangepaste versie van deze post is ook gepubliceerd in Allergie & Voeding, verenigingstijdschrift van de Stichting Voedselallergie. Foto’s door Abel Planting.

Bewust Onbeschonken Blogger: een review

Om die ellendige jeuk eindelijk eens de kop in te smoren, ben ik heel wat experimenten aangegaan met mezelf; het ene moeilijker vol te houden dan het ander. Mijn voedselavontuur –waarin ik een koolhydraatarm en lactosevrij dieet probeerde bovenop mijn al bestaande allergieën– was bijvoorbeeld best een struggle, maar de verplichte alcohol-loosheid vanwege de pillen gaat juist heel gemakkelijk.

Sure, in een eerdere blogpost klaagde ik nog over de matigheid van geen alcohol mogen drinken als je thuiskomt van een heftige werkdag en je graag snel wil ontspannen. Iets met alternatieven zoeken en hardlopen als last resort. Maar al met al vind ik het eigenlijk best prettig dat ik per ongeluk geheelonthouder ben geworden. Geen katers, helderder hoofd… het is toch behoorlijk giftig spul, die drank.

Toch vind ik het, als ex-liefhebber van gin-tonic, speciaal bier en goede wijn, fijn om flink te zeiken over het gebrek aan lekkere drank-alternatieven op feestjes. Want frisdrank brengt het gewoon niet. Ga maar eens écht genieten… van een glas Fanta. Dat gaat je gewoon niet lukken. Hoe meer mind-full je drinkt, hoe viezer het is.

Het duurde dan ook niet lang voor ik uit pure ellende alle alcoholvrije alternatieven ben gaan proberen waar ik de hand op kon leggen. Oké, bijna alle. En zo ontwikkelde ik me van biersnob tot alcoholvrije-drank-snob, met gedetailleerde kennis over het bier-aanbod van alle speciaalzaken in mijn stad.

Omdat ik a) als echte kenner mijn kennis het liefst overdraag aan iedereen die het wil horen en b) het nou eenmaal in mijn voordeel is als mensen weten wat ik lekker vind, publiceer ik bij dezen mijn resultaten. Te beginnen met alcoholvrije cocktails! Of, zoals ze liefkozend worden genoemd… mocktails.

Mocktails

Hoewel ik nooit echt een grote cocktail-liefhebber ben geweest (tien euro neerleggen voor een drankje… eeh.. no, thanks!), is dit wel een logische eerste stap als je de frisdrank zat bent. Natuurlijk kun je denken aan de klassiekers: virgin sangria, virgin sunrise on the beach of de Shirley Temple. Allemaal prima alternatieven, maar ik vind het toch vooral gezoete vruchtensapjes. Daar loop ik niet warm voor. Om nog maar niet te spreken over anything met munt… dertien jaar later ben ik nog steeds niet hersteld van de eerste keer mojito’s! Dan heb ik liever een virgin bloody mary.

Een veel groter succes is gin-tonic. Ik ben zelf nog steeds verbaasd dat het recreëren van dit iconische drankje zo goed gaat, maar behalve de duidelijk missende smaak van alcohol is het echt lekker. Het grote geheim? De gin-siroop van Monin! Schenk een laagje siroop in een glas en vul dit aan met tonic. Twee ijsklontjes erbij, evenroeren en voilà! Het kan écht niet simpeler.

Gaver nog, Monin produceert nog veel meer siroopsmaken. Hoewel ik van mezelf niet te veel flessen mocht bestellen, heb ik me toch laten verleiden door de anijssiroop. En guess what?… Alcoholvrije pastis is ook echt een goed lentedrankje! Één deel siroop op één deel water en dan langzaam wat ijsklontjes laten smelten in je glas. En als je niet allergisch bent voor amandelen, dan zou de amaretto-siroop ook best een winnaar kunnen zijn, hoewel ik die zelf dus niet heb getest.

Ben je alsnog gestrand op een borrel of kroeg met een extreem ongeïnspireerd aanbod… dan kun je altijd nog gaan voor de gouwe ouwe appelsap met Spa rood!


In het volgende deel van deze serie probeer ik je te overtuigen dat alcoholarm bier echt zo slecht nog niet is!

Hanne maakt mocktails

Een aangepaste versie van deze post is ook gepubliceerd in Allergie & Voeding, verenigingstijdschrift van de Stichting Voedselallergie. Foto’s door Hanne Kause (header) en Abel Planting (onderaan).

Wat de fuck dan wel?!

Read this post in English. Deze post is het laatste deel van een serie over starten met medicatie.


Ik stel me zo voor dat jullie mijn teksten niet lezen vanwege de spannende plot twists, de indrukwekkende actie en de cliffhangers. Maar ja, soms is het verstandiger om wat spanning op te bouwen door wel het probleem uit te leggen en een mogelijke oplossing aan te dragen, maar de resultaten achterwege te laten. Sorry 😉

Dus zal de spanning inmiddels wel hoog zijn opgelopen. Want het is oplettende lezers vast ook opgevallen dat mijn dieetavontuur stiekem een onmogelijke opdracht is die alleen maar kan leiden tot heel veel indrukwekkende actie, drama en character building. Tenminste, mijn eerste reactie was:

Sorry, wat?! What the hell. Maar… maar… maar hóe dán?!

En dat bleek terecht.

Keto flu

Wat mijn vriendin voorstelde is feitelijk een aangepaste variant op de koolhydraatarme diëten die populair zijn onder mensen die willen afvallen, zoals bijvoorbeeld het Atkins en keto(genic) dieet. Interessant feit: het ketogenic dieet wordt ook voorgeschreven aan kinderen met heftige epilepsie. Het primaire doel van dit dieet is om het lichaam te dwingen voornamelijk vet te verbranden in plaats van koolhydraten, waarbij ketonen worden geproduceert (dit heet ketosis) die glucose vervangen als energiebron.

Hoewel je lichaam hier prima toe in staat is, is het een behoorlijke shock voor je systeem om over te stappen naar deze andere vorm van verbranding. Na het opraken van je glycogeenvoorraad (die dient als energiebron wanneer de glucosespiegel van je bloed te laag wordt), duurt het een tijdje voordat je lichaam goed en wel gewend is. Deze overgang wordt ook wel ‘keto flu’ genoemd. En pff… dat is echt een compleet terechte omschrijving, zeg! Ik had bijna een week last van mijn maag, hoofdpijn, hevige misselijkheid, slaperigheid, vermoeidheid en kon niet helder nadenken.

Dus dat zoog.

Oh, had ik al verteld dat ik een ongelooflijke foodie ben, ik verschrikkelijk sjaggerijnig wordt van honger en ik ergens in mijn ontwikkeling levensgeluk succesvol heb gekoppeld aan lekker eten? Laat het duidelijk zijn dat ik de eerste paar weken heb rondgelopen met een paar crazy eyes waar mijn liefjes bang van werden.

Eeehm…

Naast de fysieke bijverschijnselen van mijn nieuwe dieet kwam ik ook meteen terecht in de twee maanden durende fase die ik liefkozend “Wat de fuck kan ik dan wél eten?!” noem. Want dat een koolhydraatarm dieet een uitdaging is in onze culturele eetomgeving ligt voor de hand. Bijna alles wat we eten bestaat voor een groot deel uit koolhydraten -om nog maar eens niet te spreken over toegevoegde suiker in vleeswaren- en zeker buiten de deur lunchen is ronduit onmogelijk.

Maar ik was niet bang, ik moest gewoon crowdsourcen! Dapper ging ik op zoek naar foodblogs, las ik voedingswaardentabellen en sprak ik vrienden en kennissen die ervaring hebben met een koolhydraatarmdieet. En die gesprekken gingen ongeveer zo:

De enthousiaste meedenker: “Oh, het lijkt wel lastig in het begin, maar je moet gewoon je dag beginnen met een omelet met super veel groenten erin! Dat is hartstikke lekker en vult super goed.”
Ik: “Ehm… ik ben allergisch voor ei.”
De net iets minder enthousiaste meedenker: “Oh. Nou ja, dan eet je gewoon een grote bak kwark. Dat heeft ook heel veel eiwitten en vetten, die heb je toch nodig.”
Ik: “Ik mag überhaupt geen zuivel :/”
De bezorgde meedenker: Oh.

Ja… dan is het wel lastig… ehm… oh, nou ja, anders eet je gewoon veel noten, toch?”
Ik: “That would literally kill me.”

Dus… dat was een zoektocht. De initiële conclusie was dat ik alleen groenten (geen fruit!), schimmels, vlees en vis mocht eten. Maar na lang experimenteren en zoeken leef ik nu voornamelijk op tahin, soja yoghurt (zonder suiker), houmous, wortels, Atkins crackers, avocado, worst, augurken en heel, heel veel broccoli en bloemkool. En als ik echt flinke cravings heb naar baked goods dan slacht ik een pompoen en bak ik de partjes zo dat ze bijna lijken op zandkoekjes. Serieus, dit is een ding <3

Trouwens, toen ik erachter kwam dat ik ook (met mate) suikervrije snoepjes en chocola met 99% cacao mag eten, werd mijn leven echt een stuk beter. Want echt, wakker liggen tot 3 uur ‘s nachts omdat cola light letterlijk de enige optie was naast water… ik gun het mijn vijanden niet. Dus dat tonic ook in een light versie werd uitgebracht (en ik daar stiekem af en toe een G&T van maak), is een hele verademing.

Het is dus een dieet…

Hoewel ik dit avontuur persoonlijk gestart ben om puur medische redenen, kan ik er niet omheen dat dit eetpatroon ontworpen is om relatief gemakkelijk af te vallen. Of anders gezegd, het is een behoorlijke uitdaging om aan genoeg calorieën te komen. En dat heb ik gemerkt… in de afgelopen drie maanden ben ik bijna tien kilo kwijtgeraakt.

En ik kan niet ontkennen dat ook ik onderhevig ben aan de druk die er op vrouwen wordt uitgeoefend, met name over hun gewicht. Onzekerheid over hoe ik eruit zie is mij niet vreemd en hoewel ik erg mijn best doe om hier op een gezonde manier over na te denken, lukt dit zeker niet altijd.

Dus als ik heel eerlijk ben… ben ik blij dat ik wat kwijt ben. Ik ben blij dat ik hierdoor net iets meer zelfvertrouwen heb. Ik ben blij dat ik minder kilo’s hoef mee te nemen tijdens het sporten en ik daardoor significant beter kan hardlopen. Ik ben blij dat ik veel complimentjes krijg over hoe ik eruit zie. En dit motiveert me enorm op de momenten dat ik het even moeilijk vind om niet gewoon snel een boterham kunnen te smeren.

Tegelijk probeer ik ook te erkennen dat deze aandacht die gewicht krijgt een verschrikkelijk ongezond patroon is in onze maatschappij. En zou ik het allerliefste willen dat mijn eigenwaarde er minder aan gekoppeld was. Maar wat ik er vooral lastig aan vind is dat mijn motivatie om hiermee te beginnen nooit met gewicht te maken heeft gehad, terwijl dit helaas wel is hoe anderen er soms op reageren.

Ik probeer niet de hyper-gezonde-foodie uit te hangen die het beter voor elkaar heeft dan jij, omdat het me lukt om me aan mijn voornemens te houden. Ik beoordeel anderen écht niet op wat ze eten en vind zeker niet dat eigenlijk iedereen zo zou moeten leven. Het is een persoonlijke keuze, een medische overweging en op dit moment mijn enige hoop.

En mijn huid?..

…want daar ging het uiteindelijk om. Nou, het antwoord is eigenlijk tweeledig en daarvoor moet ik een korte uitleg geven over wat ik nou precies bedoel als ik zeg dat ik last heb van eczeem.

Als ik het over eczeem heb, heb ik het meestal over de uitslag (de rode plekken met een andere huidstructuur die veel wondjes hebben), de allergische reacties en de enorme hoeveelheid onverklaarbare jeuk. Maar een ander probleem wat de ziekte veroorzaakt is het feit dat mijn hele huid simpelweg niet in staat is zichzelf vet te houden, ook de plekken zonder uitslag. Serieus, mijn huid is zo droog dat het regelmatig spontaan barst. Dus… voor de rest van dit verhaal maak ik graag het onderscheid tussen eczeem, de lokale plekken met rode uitslag, en de rest van mijn huid, erg droog maar vrij van plekjes.

Want ja, mijn huid is een stuk gezonder en vooral… vetter! De droogheid op mijn schenen bijvoorbeeld is bijna helemaal verdwenen en de delen op mijn rug waar geen eczeem zit voelen weer als een babyhuidje. Het is duidelijk dat mijn lichaam het lastig vond om mijn huid vet te houden, en of het nu komt door de extra voedingsstoffen die ik binnenkrijg of het weglaten van koolhydraten, tegenwoordig heb ik zelfs puistjes! Jep, voor mij is dat iets om te vieren! En dat betekent dat ik minder basiszalf hoef te smeren en mijn onderhoudsroutine iets korter is geworden.

Maar…. de eczeem zelf is absoluut niet minder geworden. Hoewel ik geen kwantitatieve meting heb gedaan, zou het me niet verbazen als het zelfs wat erger is dan eerst. De plekken met uitslag zijn nog even groot en heftig, allergische reacties zijn intens en de jeuk IS NOG STEEDS FUCKING KLOTE!

Dus… experiment geslaagd? Ik weet het niet. Het is duidelijk dat dit dieet ervoor zorgt dat mijn huid een stuk gezonder is, maar het heeft gewoon geen invloed op de ziekte. In de praktijk ben ik nog steeds afhankelijk van hormoonzalven, teerzalf, zalfkleding… En de verlichting waar ik op hoopte? Die is uitgebleven. Wel ben ik ervan overtuigd dat een gezondere huid een goede basis kan zijn voor het managen van mijn ziekte, zij het alleen op een indirecte manier. Zelfs in mijn slechtste periode heeft meer dan 50% van mijn huid geen uitslag en dat is toch een groot deel waar ik nu minder aandacht aan hoef te besteden.

Dus voor nu weegt dat op tegen de grote hoeveelheid energie die ik steek in dit dieet volhouden zonder knettergek te worden. Maar de wanhoop dat het nog steeds niet beter gaat met mijn Eczeem, de ziekte, is er nog steeds. Dus er moet gewoon een oplossing komen. Snel.


Benieuwd hoe dit afloopt? Mijn verhaal gaat hier verder!

Foto door Abel Planting, baksels door Le Perron.

Doorzetten

Read post in English.


De aanleiding voor mij om weer eens de laptop erbij te pakken en een nieuwe blogpost te schrijven is eigenlijk altijd omdat ik mijn hart wil luchten. Frustratie is nou eenmaal goed van je af te schrijven. En nou ja… laten we zeggen dat ik de laatste tijd wat meer schrijf dan ik zou willen.

Als ik eerlijk ben gaat het eigenlijk de afgelopen paar jaar gewoon ronduit slecht met mijn huid. Met betere en slechtere periodes, natuurlijk, maar al met al is het effect van eczeem op mijn leven een stuk heftiger dan, zeg, vijf jaar geleden.

Ondertussen doe ik dus maar een dappere poging om dit enigszins onder controle te krijgen. Maar zelfs als het lukt om een paar weken te focussen en ik de plekken met zalf weet te temmen, beperkt het smeren en de zalfkleding me eigenlijk net zo erg als het eczeem oorspronkelijk deed. En dat is verschrikkelijk frustrerend.

Het kwam dan ook erg hard binnen toen een familielid opmerkte dat hij het zo indrukwekkend vond dat ik altijd maar aan het doorzetten ben. Dát is de default staat: overleven. Het was zo fijn om echt gezien te worden en de bevestiging te krijgen dat hij doorhad wat er speelde. Maar het was vooral eye-opening om me te realiseren dat (dit deel van) het leven voor anderen simpelweg écht makkelijker is.

Want elke dag jezelf er weer van overtuigen dat het Echt Wel Beter gaat worden terwijl er gewoon geen teken van verbetering is, is een behoorlijk energievretende taak. Maar bij de pakken neer gaan zitten of het simpelweg opgeven heeft op de lange termijn ook geen zin.

Disclaimer: Het standpunt dat neerzitten in de buurt van pakken geen goed idee is, is het resultaat van een nuchtere kosten-baten analyse. Dit is noch een reflectie van de mening, noch een realistische voorspelling van de emotionele staat van de schrijfster. Het wordt afgeraden om bij een ontmoeting met de schrijfster in ‘reel lijf’, of bij interactie met andere langdurig zieke personen, dit advies als een opbeurende noot te verstrekken.

Dus blijf ik energie steken in moed houden en even doorzetten en ‘ooit’. Maar nu ik een krappe dertig jaar bezig ben en ik met mijn ervaring en kennis het eczeem nog steeds niet onder controle krijg, slaat eerlijk gezegd de wanhoop wel toe. En deze wanhoop zorgt ervoor dat ik inmiddels open sta voor andere paden dan de eerder geprobeerde routes, met het nieuwe devies ‘baat het niet, dan schaadt het niet’.

En zo begon ik drie maanden geleden op advies van een bevriend klinisch voedingsdeskundige aan een nieuw avontuur. Zij adviseerde mij om mijn dieet flink om te gooien en te kijken of het verlichting zou geven. Dit is beslist niet mijn area of expertise, dus ik zal verklaringsmodellen achterwege laten, maar dat voedsel invloed heeft op je hele systeem wil ik nog wel geloven.

Dus… weer met moed… weer overleven… weer op reis… maar wel een nieuwe route en een nieuwe kaart.

Het plan? Koolhydraatarm (<100g per dag), zo min mogelijk suiker (dus ook geen fruit), geen melkproducten (nooooooooooo!!!!!) en veel eiwitten en vet (met bijzondere aandacht voor visolie). En ja, ik ben nog steeds allergisch voor ei en noten.

En dan maar doorzetten.


Deze post is het eerste deel van een serie over starten met medicatie.